عضو آسیب دیده بدون عمل جراحی با هیدروژل ترمیم می گردد - پیوند تجارت

به گزارش پیوند تجارت، هیدروژل های حساس به دما برپایه آلژینات، ژلاتین حاوی تقویت کننده های نانوساختار جهت کاربرد در مهندسی بافت عنوان طرحی است که مژگان قنبری با هدایت مسعود صلواتی نیاسری به انجام رسانده است که می تواند به ترمیم عضو آسیب دیده بدون عمل جراحی یاری کند.

قنبری درباره جزئیات این طرح شرح داد: به طور گسترده، پلیمرهای طبیعی به علت زیست تخریب پذیری، زیست سازگاری و غیر سمی بودن در مهندسی بافت قابل استفاده هستند. هیدروژل ها که به عنوان عضوی از خانواده پلیمرهای طبیعی به شمار می آیند، می توانند تا چندین برابر وزن خود آب جذب نموده و متورم شوند. به حدی که پس از حذف آب جذب شده که اغلب به روش خشکایش سرمایشی انجام می گردد، شبکه سه بعدی ایجاد شده می تواند همچون ماتریکس خارج سلولی عمل کند و داربست مناسبی برای اتصال و چسبندگی سلول ها باشد.

وی ادامه داد: هیدروژل های قابل تزریق به راحتی توانایی پرکردن بافت های آسیب دیده با هر شکل و مقدار ای را دارند. علی رغم مزایای این ترکیبات، یکی از مسائل هیدروژل ها خواص مکانیکی ضعیف آن هاست که کاربردشان را در بافت های تحت فشار مانند استخوان و غضروف دچار محدودیت می نماید. لذا در این تحقیق، از پلیمرهای آلژینات و ژلاتین حساس به دما جهت تهیه هیدروژل های قابل تزریق استفاده شد.

این محقق و پژوهشگر در ادامه گفت: پس از ساخت هیدروژل های قابل تزریق، خواص مکانیکی، اندازه زنده ماندن سلول ها در محیط برون تنی، زیست تخریب پذیری، آنالیز اندازه تورم و جذب آب در هیدروژل ها و تخلخل آن ها مورد مطالعه و آنالیز نهاده شد.

وی درباره اهمیت اجرای این طرح و فواید آن نیز شرح داد: سالانه میلیون ها بیمار برای بازسازی و ترمیم بافت تحت عمل جراحی قرار می گیرند. تعدادی از آن ها به طور رضایت بخش و امیدوارکننده ای درمان می شوند، اما گروه دیگری با اثربخشی کمتری درمان می شوند و البته میلیون ها نفر نیز هنوز در انتظار درمان هستند تا روشی قابل قبول پیدا گردد که به آن ها در درمان یاری کند.

قنبری اضافه نمود: همان طور که می دانید، ازبین رفتن یا عدم موفقیت اندام یا بافت یکی از مسائل مکرر، ویران کننده و پرهزینه در مراقبت از سلامت انسان است. مهندسی بافت تازه، اصول زیست شناسی و مهندسی را برای توسعه جایگزین های کاربردی برای بافت آسیب دیده اعمال می نماید. بیشتر مهندسین بافت که به طور فعال در طراحی داربست های مصنوعی و طبیعی یا ماتریس نقش دارند، ترجیح می دهند این ترکیبات پس از کاشت در بدن تخریب شوند، زیرا حضور طولانی مدت مواد خارجی در بدن ممکن است باعث ایجاد انواع اثرات ناخواسته مانند عفونت مرتبط با ایمپلنت یا جهش زایی گردد.

وی توضیح داد: آنچه تعیین است، این است که برای توسعه مواد بیولوژیکی تازه و ارتباط این استراتژی با مهندسی بافت احتیاجمند ابزارهایی هستیم. اگرچه بعضی از ابزارها شامل تزریق مستقیم سلول ها به بافت هایی است که فرد قصد بازسازی آن را دارد، اما بیشتر محققان فعال در زمینه مهندسی بافت و کار با سلول های کشت داده شده، در کوشش برای کاشت ترکیبات سلول ها و داربست ها هستند. این ساختارهای هیبریدی، معمولاً دارای سه بعد هستند و احتیاج به دسترسی به سلول ها و مواد مغذی دارند یا مجبور به استفاده از ترکیبات فعال و مواد زائد هستند.

قنبری در ادامه اعلام کرد: در حال حاضر محققان توجه خود را به بازیابی یا ترمیم بسیاری از بافت ها و اندام ها معطوف نموده اند. استفاده از هیدروژل های تزریقی برای بیمار این امکان را فراهم می نماید که بدون عمل جراحی و با تزریق یک آمپول بافت آسیب دیده ترمیم و بازسازی گردد. از این رو استفاده از هیدروژل های تزریقی در زمینه پزشکی باعث کاهش هزینه، افزایش اثربخشی و بهبود بافت آسیب دیده در زمان کمتر می گردد. بعلاوه مسائل عمل های جراحی از قبیل پس زدن عضو را ندارد.

وی در خاتمه درباره مهندسی بافت خاطر نشان کرد: مهندسی بافت روشی امیدبخش است که با استفاده از ترکیب عوامل تحریک کننده، داربست و سلول، امکان تشکیل بافت تازه را فراهم می نماید. این علم یکی از گرایش های زیست ماده و شاخه ای از مهندسی پزشکی است که ترکیبی از علوم مربوط به مهندسی مواد، بیوشیمی و زیست شناسی را در برگرفته است. مهندسی بافت تازه، اصول زیست شناسی و مهندسی را برای توسعه جایگزین های کاربردی برای بافت آسیب دیده اعمال می نماید.